خطر ابتلا به سرطان معده به موارد زیادی از جمله سن و سبک زندگی شما بستگی دارد. هر چیزی که بتواند خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد، عامل خطر نامیده می شود. به مواردی که خطر را کاهش می دهند عوامل محافظتی گفته می شود. داشتن یک یا چند عامل خطر سرطان معده به این معنی نیست که قطعاً به این سرطان مبتلا خواهید شد.

عامل خطر هر چیزی است که احتمال ابتلا به سرطان در فرد را افزایش دهد. اگرچه عوامل خطر اغلب بر پیشرفت سرطان تأثیر می گذارند، اما بیشتر آنها به طور مستقیم باعث سرطان نمی شوند. برخی از افراد با چندین فاکتور خطر هرگز به سرطان مبتلا نمی شوند، در حالی که برخی بدون عوامل خطر شناخته شده، ممکن است مبتلا شوند. دانستن فاکتورهای خطر و صحبت در مورد آنها به شما کمک می کند تا جهت پیشگیری از ابتلا به سرطان معده، اقدامات لازم را هر چه سریع تر پیگیری نمایید.

شناخت خطرات و دلایل سرطان معده اولین قدم در راستای مقابله با این بیماری است. این امر، همراه با معاینات منظم، می تواند به شما در کاهش خطر ابتلا به سرطان معده کمک کند.

اگر چه شناخت عوامل خطر سرطان معده در مواجهه با این بیماری، لازم و ضروری به نظر می رسد، اما شناخت نشانه های بیماری نیز می تواند جهت انجام هر چه سریع تر اقدامات درمانی بسیار موثر واقع شود. در ادامه، علاوه بر اینکه به عوامل خطر سرطان معده خواهیم پرداخت، اشاره ای هر چند کوتاه به علائم و نشانه های این بیماری نیز خواهیم داشت.

علائم و نشانه های سرطان معده

اغلب بیماران مبتلا به سرطان معده در مراحل اولیه هیچ علائمی از بیماری ندارند. در موارد دیگر، بیماران مبتلا به سرطان معده ممکن است علائم خود را با ویروس معده اشتباه بگیرند. هنگامی که علائم و نشانه های سرطان معده مشخص نیست، بیماری ممکن است قبل از تشخیص به مراحل پیشرفته ای برسد. به همین دلیل مهم است که بیمارانی که خطر بالایی دارند با پزشکان خود در مورد علائمی که ممکن است نشانه هایی از تومور معده باشد صحبت کنند.

علائم زودرس هشدار دهنده سرطان معده

علائم اولیه سرطان معده ممکن است شامل موارد زیر باشد:

احساس سیری: بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان معده بعد از خوردن وعده های غذایی کوچک، احساس "سیری" در قسمت فوقانی شکم را تجربه می کنند.

سوزش معده: سوء هاضمه، سوزش معده یا علائم مشابه زخم ممکن است نشانه هایی از تومور معده باشد.

حالت تهوع و استفراغ: بعضی از بیماران مبتلا به سرطان معده علائمی دارند که شامل تهوع و استفراغ است. گاهی اوقات، استفراغ حاوی خون است.

سایر علائم متداول سرطان که در معده ایجاد می شود، می تواند شامل موارد زیر باشد:

کاهش وزن غیر قابل توضیح: کمبود اشتها یا کاهش وزن غیرقابل توجیه از علائم رایج سرطان است.

درد معده: ناراحتی شکمی یا درد در شکم بالای ناف ممکن است از علائم تومور معده باشد. همچنین، تورم یا تجمع مایعات در شکم نیز ممکن است ناشی از سرطان معده باشد.

عوامل خطر سرطان معده

عوامل خطرعمومی

سن:

بیشتر افراد مبتلا به سرطان معده بالای 55 سال دارند ، اگرچه سرطان معده در افراد جوانتر قابل تشخیص است. براساس موسسه ملی سرطان ، متوسط سن تشخیص 68 سال است.

جنسیت:

اکثر بیماران مبتلا به سرطان معده مرد هستند. این بیماری مردان را دو برابر زنان درگیر می کند.

نژاد: سرطان معده در آفریقایی آمریکایی ها بیشتر از قفقازی ها دیده می شود.

منطقه جغرافیایی:

سرطان معده در ژاپن، چین، اروپای جنوبی و شرقی و آمریکای مرکزی و جنوبی شیوع بیشتری دارد تا آفریقای شمالی و غربی، آسیای میانه جنوبی و آمریکای شمالی. این ممکن است به دلیل تفاوت در رژیم غذایی، میزان آلودگی به هلیکوباکتر پیلوری (نوعی باکتری) و شرایط محیطی باشد.

عوامل خطر مربوط به ژنتیک

BRCA1 & BRCA2:

جهش های ارثی ژن های BRCA1 و BRCA2 اغلب با خطرات بالاتری برای سرطان پستان همراه هستند. افرادی که این جهش های ژنتیکی را به ارث برده اند نیز در معرض خطر ابتلا به سرطان معده قرار دارند.

E-cadherin / CDH1:

اگرچه نادر است، افرادی که این جهش ژنتیکی را به ارث می برند 70 تا 80 درصد احتمال ابتلا به سرطان معده را در طول زندگی خود دارند. همچنین، زنان با این نقص ژنتیکی بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان قرار دارند.

سندرم لینچ: این بیماری همچنین ممکن است به عنوان سرطان روده بزرگ غیرپولیپوزیسی غیر ارثی HNPCC)) شناخته شود، یک بیماری ژنتیکی که در خانواده ها وجود دارد. به طور معمول، این وضعیت با افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ مرتبط است. HNPCC همچنین افراد را مستعد ابتلا به سرطان های معده می کند.

پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی (FAP):

این سندرم باعث پولیپ در روده بزرگ، معده و روده می شود. این سندرم که اغلب به دلیل جهش های ژن APC ایجاد می شود، خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را بسیار افزایش می دهد و ممکن است نقش کمی در افزایش خطر سرطان معده در فرد داشته باشد.

عوامل خطر مربوط به سبک زندگی

سو مصرف دخانیات و الکل: به نظر می رسد سیگار کشیدن و نوشیدن مقادیر بیش از حد الکل احتمال سرطان در قسمت بالای معده را افزایش می دهد. برخی مطالعات نشان داده است که استعمال دخانیات خطر سرطان معده را دو برابر می کند.

رژیم غذایی: خوردن غذاهایی مانند  ترشیجات، غذاهای نمک سود شده یا موادی که حاوی نیترات هستند می تواند یک عامل خطر باشد. دانشمندان معتقدند که خوردن غذاهای فرآوری شده ممکن است در پیشرفت سرطان معده نقش داشته باشد. از طرف دیگر، غذاهای تازه (به ویژه میوه ها و سبزیجات تازه و غذاهای تازه منجمد یا یخچال دار) می توانند از این بیماری محافظت کنند.

چاقی: افرادی که چاق هستند بیشتر در معرض خطر سرطان در بخشی از معده نزدیک مری قرار دارند. می توانید جهت کسب اطلاعات بیشتر، مطلب تأثیر چاقی بر ابتلا به سرطان را بخوانید.

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی:

افرادی که در اطراف برخی مواد شیمیایی کار می کنند بیشتر در معرض خطر سرطان معده هستند. کسانی که در صنایع لاستیک، فلز، ذغال سنگ و چوب کار می کنند و کسانی که در معرض الیاف آزبست قرار گرفته اند، با احتمال بیشتری به این سرطان مبتلا می شوند.

سایر عوامل خطر سرطان معده

عفونت هلیکوباکترپیلوری:

پزشکان دریافته اند که عفونت طولانی مدت هلیکوباکترپیلوری ممکن است منجر به التهاب و تغییرات پیش سرطانی در پوشش معده شود. در حقیقت، بیماران سرطانی معده به طور معمول با شیوع بیشتری از عفونت های هلیکوباکترپیلوری نسبت به افرادی که سرطان معده ندارند، مواجه هستند. این نوع باکتری دلیل اصلی ایجاد زخم است و ممکن است باعث التهاب مزمن در پوشش معده شود. این وضعیت گاهی اوقات به تغییرات سرطانی تبدیل می شود.

کم خونی پرخطر:

برخی از افراد مبتلا به کم خونی پرخطر ممکن است پولیپ معده داشته باشند که می تواند خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش دهد.

عفونت ویروس اپشتین بار: طبق انجمن سرطان آمریکا، ویروس اپشتین بار در سلول های سرطانی حدود 5 تا 10 درصد افراد مبتلا به سرطان معده یافت می شود.

شرایط پزشکی:

داشتن هر یک از موارد زیر ممکن است خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش دهد:

التهاب مزمن معده و پولیپ روده
ریفلاکس اسید یا سو هاضمه مزمن
بیماری منیتیر
عفونت ویروس اپشتین بار
سابقه لنفوم معده
گروه خونی نوع A
سابقه جراحی معده

جمع بندی

بخش خاصی از مردم بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان معده هستند. با انتخاب شیوه زندگی سالم می توانید برخی از عوامل خطرزا را کاهش دهید. عوامل خطر دیگر تحت کنترل شما نیستند، به ویژه مواردی که به سابقه خانوادگی و وراثت مرتبط هستند. با این حال شناخت عوامل خطر سرطان معده به شما کمک می کند تا با آمادگی بیشتری با این بیماری مواجه شوید و اقدامات لازم را در جهت پیشگیری از بیماری پیگیری نمایید.

سرطان روده یا کانسر روده یکی دیگر از سرطان های شایع است که گریبان گیر بسیاری از افراد در سرتاسر دنیا می شود. این سرطان، روده بزرگ را درگیر می کند. روده بزرگ در قسمت پایانی دستگاه گوارش قرار دارد.  این بیماری معمولا در افراد مسن رخ می دهد ولی این به این معنا نیست که گروه های سنی دیگر به آن مبتلا نمی شوند. همه ما باید این را مد نظر داشته باشیم که برخی از سرطان ها از جمله سرطان روده بزرگ، در ابتدا قابل تشخیص نیستند اما با داشتن اطلاعات و آگاهی در مورد این سرطان می توانیم از وقوع آن جلوگیری کنیم. سرطان پایان زندگی نیست در صورت تشخیص زود هنگام و مراجعه به پزشک قابل پیشگیری و درمان است. در مطالب قبلی درباره راه های درمان سرطان، روش های تشخیص و اینکه سرطان چیست صحبت کردیم. امروز در این مطلب به موارد زیر خواهیم پرداخت.

سرطان روده از کجا شروع می شود؟
نشانه و علامت های سرطان روده کدامند؟
عوامل ایجاد سرطان روده کدامند؟
چگونه از سرطان روده پیشگیری کنیم؟
آزمایش های غربالگری سرطان روده کدامند؟
راه های درمان سرطان روده چه مواردی هستند؟
سرطان روده از کجا شروع می شود؟

بیشتر سرطان های روده بزرگ وقتی رشد غیر طبیعی سلول ها در سطح داخلی روده بزرگ یا راست روده رخ می دهند، به وجود می آیند و این رشد را پولیپ می گویند. برخی از پولیپ ها می توانند با گذشت زمان که ممکن است سال ها طول بکشد، به سرطان تبدیل شوند. البته باید این نکته را ذکر کنیم که تمام پولیپ ها به سرطان تبدیل نمی شوند. احتمال تغییر پولیپ بستگی به نوع آن دارد که 2 نوع پولیپ اصلی، شامل موارد زیر هستند:

پولیپ های آدنوماتوز ( آندوم):

این پولیپ ها گاهی تبدیل به سرطان می شوند، به همین دلیل آندم ها یک وضعیت پیش سرطانی نامیده می شوند.

پولیپ هایپیر پلاستیک و پولیپ های التهابی:

این پولیپ ها رایج هستند ولی به طور کلی به آن ها پیش سرطانی نمی گویند.

سایر عواملی که باعث ایجاد پولیپ می شوند و خطر ابتلا به سرطان روده را افزایش می دهد کولورکتال های شخص هستند که شامل عوامل زیر می باشند.

اگر پولیپی بزرگتر از 1 ساتی متر وجود داشته باشد.
اگر بیشتر از 2 پولیپ یافت شود.
اگر بعد از برداشتن دیسپلازی در پولیپ دیده شود. دیسپلازی یکی دیگر از بیماری های پیش سرطانی است. این بدان معنی است که روده بزرگ سلول های سرطانی وجود دارد که با انجام آزمایشات دقیق تر می توان به درست بودن کانسر روده پی برد.

برای درک بهتر سرطان روده به قسمت های تشکیل دهنده روده بزرگ و راست روده می پردازیم. روده بزرگ از لوله ای ماهیچه ای به طول 1.5 متر تشکیل شده است که قسمت های زیر به جزئیات روده بزرگ می پردازد.

بخش اول:

کلون صعودی نامیده می شود. کیسه ای به نام سکوم، جایی که غذا بدون هضم از روده کوچک وارد می شود که در سمت راست شکم به سمت بالا امتداد دارد.

بخش دوم:

که به آن روده بزرگ عرضی گفته می شود و در سراسر بدن از سمت راست به چپ می رود.

بخش سوم:

به نام کلون نزولی که از طف چپ به سمت پایین می آید.

بخش چهارم:

به این دلیل که به شکل S است، به آن روده بزرگ سیگموئید گفته می شود.
علائم و نشانه های سرطان روده

علائم و نشانه های سرطان روده بزرگ شامل موارد زیر می باشد، البته در بسیاری از مبتلایان به سرطان روده هیچ گونه از این علائم در مراحل اولیه کانسر خود را نشان نمی دهند. ظاهر شدن علائم به اندازه و محل سرطان در روده بستگی دارد و در هر فرد به گونه ای متفاوت ظاهر می شوند.

تغییر مداوم در عادات روده، از جمله اسهال یا یبوست
احساس اینکه روده شما هنوز خالی نشده
احساس درد و ناراحتی در شکم
دیدن خون در مدفوع
کاهش وزن بیش از حد
ضعف یا خستگی
خونریزی مقعد

عوامل خطرناک سرطان روده بزرگ

سن بالا: سرطان روده در هر سنی قابل تشخیص است، اما اکثثر مبتلایان به این بیماری بالای 50 سال سن دارند.

سابقه ابتلاء به سرطان کولورکتال( روده ): اگر سرطان کولورکتال کاملا جراحی و برداشته شود، امکان بروز سرطان در روده بزرگ یا راست روده وجود دارد.

شرایط التهابی روده:

بیماری التهابی مزمن روده برگ مانند کویت اولسراتیو و بیماری کرون می تواند خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش دهد.

سندروم های ارثی:

برخی جهش های ژنی که در طی چند سال از خانواده شما گذشته، خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد.

سابقه خانوادگی:

اگر یک خویشاوند خونی مبتلا به این بیماری داشته باشید، خطر اینکه شما به این سرطان دچار شوید، بیشتر وجود دارد.

رژیم غذایی کم فیبر و پر چرب: تحقیقات در این زمینه نشان می دهد که افرادی که سرطان روده بزرگ دارند از رژیم های غذایی پر گوشت و فرآوری شده بیشتر مصرف می کنند.

سبک زندگی بی تحرک: افرادی که فعالیت نمی کنند، بیشتر در معرض این بیماری قرار دارند. به طور منظم ورزش کردن مبتلا شدن به سرطان روده را کاهش می دهد.

دیابت:

یکی از بیماری هایی که ممکن است باعث بروز کانسر روده شود دیابت می باشد.

اضافه وزن:

چاقی علاوه بر به وجود آوردن مریضی های متفاوت، منجر به وجود آمدن سرطان روده نیز می شود.

سیگار کشیدن: این مورد هم خطر ابتلا به سرطان روده را چند برابر می کند.

 الکل:

استفاده بیش از حد از مشروبات، شما را در معرض این بیماری قرار می دهد.

پرتو درمانی:

پرتو درمانی به سمت شکم برای معالجه سرطان های قبلی، ممکن است سرطان روده را به وجود بیاورد.

راه های پیشگیری از سرطان روده

برای پیشگیری از سرطان روده، راههای مختلفی وجود دارد که پیگیری آنها می تواند احتمال ابتلا به این بیماری را کاهش دهد.

غربالگری سرطان روده بزرگ:

پزشکان توصیه می کنند، افرادی که بیشتر در معرض مبتلا شدن به سرطان روده قرار دارند در سن 50 سالگی این آزمایش را انجام دهند.

تغییر سبک زندگی: شما می توانید با تغییر عادات روزمره خود، خطر ابتلا به این کانسر را کاهش دهید و این تغییرات شامل:

مصرف انواع میوه، سبزیجات و غلات سبوس دار:

میوه و سبزیجات حاوی ویتامین ها، ماده معدنی و آنتی اکسیدان ها هستند که در پیشگیری از سرطان تاثیر بسزایی دارند.

خود داری کردن از مصرف الکل:

اگر از کسانی هستید که از نوشیدنی های الکی استفاده می کنید، آن را کاهش دهید یا به کل حذف کنید.

سیگار کشیدن ممنوع: اگر سیگار می کشید از پزشک برای ترک آن کمک و مشاوره بگیرید.بیشتر ورزش کنید: سعی کنید هر روز 30 دقیقه ورزش کنید. اگر برایتان مشکل است با تمرین های ساده شروع کنید.

تعادل وزنی داشته باشد:

با ورزش و رعایت رژیم غذایی در یک وزن مناسب بمانید.

آزمایشات غربالگری سرطان روده

آزمایشات ایمونو شیمیایی مدفوع (FIT): این آزمایش از روی خون های مخفی در مدفوع انجام می شود. رگ های خونی در پولیپ ها یا سرطان بزرگتر غالبا شکننده هستند و به راحتی توسط مدفوع آسیب می بینند.

آزمایش DNA مدفوع:

سرطان روده یا سلول های پولیپ غالبا دارای جهش ژنتیکی DNA در ژن ها خاص هستند و سلول هایی که دارای این جهش ها هستند، وارد مدفوع می شوند در این آزمایش نشانه ها مورد بررسی قرار می گیرند.

کلونوسکوپی:

پزشک در این روش، شکل ظاهری روده بزرگ و راست روده را مشاهده می کند و در هر ناحیه ای که غیر طبیعی به نظر رسید، بررسی می کند. یک وسیله لوله مانند که دارای دوربین است را به داخل روده می فرستند و از روی شواهد، نتایج به شما اعلام می شود. قبل از انجام کونوسکوپی روده شما باید تمیز و پاک باشد که به وسیله قرص و شربت های ملین، انجام این کار برایتان آسان می شود.

کلونوگرافی CT:

این روش نوع پیشرفته اسکن توموگرافی کامپیوتری است که از روده بزرگ و راست روده با استفاده از اشعه ایکس تصاویر مربوطه را ضبط می کند.

روش های درمان سرطان روده

جراحی:

این روش درمانی، در درمان بسیاری از سرطان ها کاربرد دارد. در جراحی سرطان روده مانند کونوسکوپی، روده کاملا پاک و تمیز باشد و خوردن داروهایی توسط دکتر تجویز می شود. این داروها دارای ملین هستند که کار پاکسازی روده را برای شما انجام می دهند.

کولکتومی:

در این جراحی قسمتی از روده بزرگ برش داده می شود یا به کلی حذف می گردد. اگر تنها بخشی از روده برداشته شود به آن سگمنتال می گویند. معمولا با توجه به اندازه و محل سرطان، حدود یک چهارم تا یک سوم روده برداشته می شود. اگر تمام روده بزرگ برداشته شود به این عمل، کلکتومی می گویند. این روش معمولا صورت نمی گیرد جز مواردی که سرطان مشکل های دیگری مانند وجود صدها پولیپ در روده بزرگ به وجود آورده باشد.

شیمی درمانی سیستمیک:

داروها مستقیما از رگ وارد خون می شوند یا ممکن است به صورت خوراکی مصرف شوند. این داروها وارد جریان خون می شوند و به نواحی مختلف بدن می رسند. این شیمی درمانی می تواند از گسترش سرطان به نقاط دیگر بدن جلوگیری کند.

شیمی درمانی منطقه ای: به گونه ای صورت می گیرد که تمرکز شیمی درمانی بر روی سلول های سرطانی همان منطقه آلوده شده است. در این روش، رسیدن داروهای شیمیایی را به دیگر نقاط بدن محدود می کنند و عوارض جانبی کاهش می یابد.

مسدود شدن روده

مسدود شدن روده بزرگ، به آرامی صورت می گیرد و فرد را دچار بیمارهای دیگر نیز می کند. انسداد روده، معمولا 30 روز بعد از عمل جراحی رخ می دهد که فرد را دوباره به بستری شدن در بیمارستان مجبور می کند. در عمل جراحی روده توسط پزشک دست کاری می شود تا به روده راحت تر دسترسی داشته باشد، همین امر باعث می شود که روده زخم شود و تا اینکه به حالت عادی برگردد، طول می کشد. همه این عوامل در کنار هم انسداد روده را در پی دارند. در این مورد قبل از عمل جراحی ممکن است از استنت استفاده کنند، یک لوله فلزی یا پلاستیکی تو خالی است که پزشک از طریق مقعد به داخل روده می فرستد و انسداد را باز می کند.

جمع بندی

سرطان روده بزرگ وابسته به رژیم غذایی است، به گونه ای که انتخاب درست مواد غذایی می تواند از این بیماری جلوگیری کند. عواملی مانند مصرف زیاد گوشت قرمز، الکل، اسید های چرب و چاقی فرد خطر ابتلا به این سرطان را افزایش می دهد. برای جلوگیری از بروز کانسر روده بزرگ بهتر است در سبک زندگی خود تغییرات اساسی ایجاد کنید تا به این بیماری دچار نشوید.

سرطان پروستات یکی از شایع ترین سرطان ها بین مردان می باشد که ممکن است باروری آن ها را نیز تحت تأثیر قرار دهد. معمولا سرطان پروستات به آهستگی رشد می کند و در ابتدا به غده پروستات محدود می شود ولی در صورت رشد، گسترش می یابد و اندام های دیگر را نیز درگیر می کند. در حالی که برخی از سرطان پروستات خوش خیم هستند و با حداقل درمان بهبود می یابند، برخی دیگر بدخیم بوده و می توانند به سرعت گسترش یابند.

حال که قرار است به سرطان پروستات، علائم و نشانه های آن، روش های تشخیص و درمان سرطان پروستات بپردازیم، خالی از لطف نیست که با نقش پروستات و نقش آن در بدن آشنا شویم. پروستات یک غده عضلانی بیضوی شکل است که مایع منی را تولید می کند و وظیفه تغذیه و حمل اسپرم را بر عهده دارد. پروستات درست در جلوی راست روده و زیر مثانه قرار گرفته است.

علائم و نشانه های سرطان پروستات
عوامل خطر سرطان پروستات
روش های تشخیص سرطان پروستات
مراحل پیشرفت سرطان پروستات
نمره گلسیون برای درجه بندی سرطان پروستات
درمان سرطان پروستات
نکاتی برای حفظ سلامتی پروستات

علائم و نشانه های سرطان پروستات

شما با آگاهی از علائم و نشانه های سرطان پروستات می توانید از مبتلا شدن به این سرطان جلوگیری کنید. سرطان پروستات ممکن است در مراحل اولیه هیچ علامت یا علائمی نداشته باشد، یکی از دلایل این امر نحوه رشد سرطان است. شما معمولا فقط در صورت رشد سرطان در نزدیکی مجرای ادرار و فشار آوردن به مجاری و تغییر در شیوه ادرار، متوجه وجود سرطان می شوید. سرطان پروستات معمولا در قسمت بیرونی پروستات رخ می دهد و باعث ایجاد علائم هایی می گردد. نشانه های سرطان پروستات شامل موارد زیر می باشند:

درد، سوزش یا جریان ضعیف ادرار
احساس پر بودن مثانه بعد از خالی کردن ادرار
نیاز به ادرار کردن بیشتر از حد معمول، بخصوص در شب
نیاز ناگهانی به ادرار کردن و غیر قابل کنترل بودن آن
ناراحتی در ناحیه لگن، باسن و قسمت تحتانی کمر
اختلال در نعوظ
انزال دردناک
خون در مایع منی
از دست دادن اشتها
کاهش وزن
درد استخوان

عواملی که خطر ابتلا به سرطان پروستات را افزایش می دهند

برخی از علت های سرطان پروستات که ممکن است احتمال ابتلا به این بیماری را تحت تأثیر قرار دهند، شامل موارد زیر می باشد:

سن:

با افزایش سن مردان، خطر ابتلا به سرطان پروستات افزایش می یابد. به ندرت در مردان جوان تر از 40 سال این کانسر مشاهده می شود. آسیب دیدن ماده ژنتیکی (DNA)  سلول های پروستات مردان بالای 55 سال را بیشتر در بر می گیرد. سلول های آسیب دیده یا غیر طبیعی پروستات می توانند از کنترل خارج شده و تومورهایی را تشکیل دهند. سن یک عامل خطرناک برای سرطان پروستات شناخته شده است.

سابقه خانوادگی:

مردان با سابقه خانوادگی سرطان پروستات نیز در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند. اگر پدر، برادر یا فرزندش این بیماری را داشته باشد، این خطر با تعداد بستگان مبتلا به سرطان پروستات افزایش می یابد.

سیگار کشیدن:

مطالعات نشان می دهد که احتمال ابتلا به سرطان پروستات افراد سیگاری دو برابر افراد عادی است. استعمال دخانیات همچنین با خطر بیشتری از مرگ در اثر سرطان پروستات مرتبط است. با این حال، ترک سیگار خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش می دهد.

منطقه جهانی:

تعداد مرگ و میر سرطان پروستات در سراسر جهان متفاوت است. وراثت، رژیم های غذایی ضعیف، عدم ورزش کردن و .... بر روی این بیماری تاثیر بسزایی دارد.

رژیم غذایی: رژیم غذایی و شیوه زندگی ممکن است خطر ابتلا به سرطان پروستات را تحت تاثیر قرار می دهد.

روش های تشخیص سرطان پروستات

همان طور که می دانید تشخیص زود هنگام تمامی سرطان ها کمک بسیاری به روند درمانی شما می کند، سرطان پروستات هم از این قاعده مستثنی نیست. اغلب، تشخیص سرطان پروستات برای اولین بار در نتیجه غربالگری با آزمایش خون آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) یا آزمایش دیجیتال رکتال (DRE) رخ می دهد. باید باز به این نکته اشاره کنیم که سرطان های زودرس پروستات معمولا علائمی ایجاد نمی کنند، اما سرطان های پیشرفته تر گاهی اوقات به دلیل علائمی که ایجاد می کنند، اولین بار می توان آن ها را مشاهده کرد.

آزمایش دیجیتال رکتال (ِDRE):

در طول این آزمایش پزشک شما با دستکشی که به روغن آغشته است با یک انگشت از طریق معقد به داخل روده شما وارد می کند. چون پروستات در مجاورت روده قرار دارد آن را مورد بررسی قرار می دهد. اگر پزشک متوجه ناهنجاری هایی در بافت، شکل یا اندازه غده شود شما را برای انجام آزمایشات بیشتر راهنمایی می کند.

تست آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA):

یک نمونه خون از رگ بازوی شما گرفته می شود. ماده ای که به طور طبیعی توسط غده پروستات شما تولید می شود را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. طبیعی است که مقدار کمی PSA در خون شما باشد اما اگر بالاتر از حد طبیعی باشد، ممکن است نشان دهنده عفونت پروستات، التهاب و بزرگ شدن یا سرطان باشد. میزان PSA در افراد سالم زیر 4 نانو گرم در هر میلی لیتر خون وجود دارد. با این حال، سطح زیر 4 نانو گرم تضمینی برای ابتلا به سرطان نیست. مردان با سطح PSA بین 4 تا 10 که  اغلب محدوده مرزی نامیده می شود، حدود 1 در 4 احتمال ابتلا به کانسر پروستات را دارند. اگر PSA بیش از 10 باشد، احتمالا ابتلا به سرطان پروستات بیش از 50 درصد می باشد.

اگر آزمایش DRE یا PSA ناهنجاری را تشخیص دهد پزشک ممکن است آزمایشات دیگری را برای تعیین اینکه مبتلا به سرطان پروستات هستید، توصیه کند.

سونوگرافی:

پزشک با سونوگرافی بررسی و معاینه بیشتری روی غده پروستات شما انجام می دهد. یک کاوشگر کوچک (پروب) در اندازه و شکل یک سیگار در روده (از طریق معقد) وارد می شود. این کاوشگر از امواج صوتی استفاده می کند تا تصویری از غده پروستات شما بگیرد. این آزمایش کمتر از 10 دقیقه انجام می گیرد و در مطب یا کلینیک به صورت سرپایی انجام می شود.

نمونه گیری از بافت پروستات:

در این روش از بافت پروستات نمونه گیری می کنند که به این روش بیوپسی پروستات نیز می گویند.  در این روش ابتدا با آمپول بی حس کننده اطراف پروستات را کاملا بی حس می کنند، سپس با استفاده از سوزن مخصوص نمونه برداری تعداد 12-15 قطعه از قسمت های پروستات را بر می دارند. نمونه های گرفته را در ظرف مخصوص می ریزند و برای تشخیص نهایی به آزمایشگاه پاتولوژی فرستاده می شود.

MRI:

برای تصویر برداری از پروستات، بیمار روی میز MRI قرار می گیرد. یکسری تصاویر از پروستات و طرف دیگر آن گرفته می شود. ام آر آی حدود 45 تا 60 دقیقه طول می کشد. متعاقبا رادیولوژیست تصاویر را تجزیه و تحلیل کرده و یک تصویر سه بعدی از پروستات ایجاد می کند و این روش نواحی غیر طبیعی یا ضایعات مشکوک را نشان می دهد.

تست PCA3:

ژنی است که در تمام سلول های غده پروستات وجود دارد. این سلول ها مقادیر کمی از پروتئین های خاص را می سازند و در ادرار نیز وجود دارند. یکی از آزمایش ها برای بدست آوردن نتایج دقیق تر هنگام غربالگری سرطان پروستات تست PCA3 می باشد. سلول های پروستات سرطانی می توانند 60 تا 100 برابر بیشتر از حد معمول پروتئین ایجاد کنند که پروتئین های اضافی وارد ادرار می شوند. اگر آزمایشات این پروتئین را در ادرار تشخیص دهند، می تواند نشان دهنده سرطان پروستات باشد. مطالعات نشان می دهد که این پروتئین ها در 95 درصد نمونه های کانسر پروستات وجود داشته است و به عبارت دیگر فردی که مبتلا به سرطان نیست، بعید است مقدار قابل توجهی از این پروتئین را داشته باشد.

مراحل پیشرفت سرطان پروستات

مرحله اول:

معمولا در این مرحله سرطان به کندی رشد می کند و تومور را نمی توان احساس کرد. ممکن است نیمی از یک سمت پروستات یا حتی کمتر را درگیر کرده باشد. سطح PSA کم است. سلول های سرطانی را نمی توان به خوبی از سلول های سالم تشخیص داد.

مرحله دوم:

تومور فقط در پروستات مشاهده می شود. سطح PSA متوسط یا پایین است. سرطان پروستات کوچک است اما ممکن است خطر رشد و گسترش افزایش یابد.

مرحله سوم:

سطح PSA زیاد است و تومور در حال رشد می باشد و سرطان در درجه بالایی قرار دارد. این ها همه حاکی از آن است که سرطان در حال پیشرفت می باشد.

مرحله چهارم:

سرطان خارج از غده پروستات را درگیر کرده است

نمره گلیسون برای درجه بندی سرطان پروستات

نمره گلیسون یک سیستم درجه بندی است که توسط یک آسیب شناس به نام دونالد گلیسون ابداع شده است و برای درجه بندی سرطان پروستات نیز کاربرد دارد.. این فرد متوجه شد برای تبدیل سلول های طبیعی به سلول های توموری 5 الگوی مختلف وجود دارد. بر همین اساس وی این پنج مرحله را در مقیاس های 1 تا 5 درجه بندی کرد. در این درجه بندی سلول هایی که نمره ا یا 2 را می گرفتند، سلول های تومور درجه پایین در نظر گرفته می شوند. این سلول ها تمایل دارند شبیه سلول های طبیعی باشند. سلول هایی که نمره نزدیک 5 را دریافت می کنند، سلول های تومور درجه بالا در نظر گرفته می شوند. در مقایسه با سلول های درجه پایین تر ، آن ها دیگر مانند سلول های طبیعی به نظر نمی رسند و جهش یافته هستند.

پس از بررسی نمونه پروستات در زیر میکروسکوپ، دکتر دو ناحیه ای که بیشترین سلول های سرطانی در آن قرار دارد را پیدا می کند. به هر کدام از این مناطق یک نمره گیلسون اختصاص می دهد. هر کدام از این مناطق نمره بین 1 یا 5 می گیرند که این اعداد با هم جمع شده و به یک عدد ترکیبی می رسند که به عنوان مجموع گیلسون شناخته می شود. کمترین نمره گیلسون 6 است که یک سرطان درجه پایین محسوب می شود. نمره 7 گیلسون یک سرطان درجه متوسط و نمره 8، 9 و 10 یک سرطان درجه بالا است.

راه های درمان سرطان پروستات

انکولوژیست ها، پرستاران، داروسازان، مشاوران و ... با همکاری یکدیگر یک برنامه درمانی برای درمان سرطان پروستات ایجاد می کنند و با توجه به مرحله پیشرفت سرطان برای فرد یک یا چند درمان را در پیش می گیرند. شما باید به گزینه های درمانی خود آگاه باشید تا مراحل درمان برای شما راحت تر باشد. همچنین، از عوارض جانبی که درمانی مثل هورمون درمانی برای سرطان پروستات روی ادرار، روده و مسائل جنسی شما می گذارد، اطلاعات داشته باشید. تصمیم گیری برای نوع درمان از اهمیت ویژه ای برخوردار است، چون گزینه های درمانی متفاوتی برای سرطان پروستات وجود دارد.

عمل جراحی

جراحی شامل برداشتن پروستات و برخی غدد لنفاوی اطراف غده پروستات در حین عمل است. بسته به نوع عمل، سلامت کلی فرد و سایر عوامل نوع جراحی متفاوت می باشد.

پروستاتکتومی رادیکال (باز):

در این روش جراحی، کل پروستات و وزیکول های منی برداشته می شود و ممکن است غدد لنفاوی نیز برداشته شود. این عمل بر روی عملکرد جنسی تأثیرگذار است. جراحی های که پزشکان روی اعصاب غده پروستات انجام می دهند از آسیب جراحی که بر روی نعوظ و ارگاسم مردان تأثیر می گذارد، جلوگیری می کند. فرد می تواند بعد از عمل جراحی عملکرد جنسی خود را حفظ کند.  عوارضی که این عمل ممکن است به دنبال داشته باشد، بی اختیاری ادرار است. برای کمک به عملکرد جنسی فرد می توان با بهره گیری از داروها، پیوند آلت تناسلی و یا تزریق ، فرد مبتلا به سرطان پروستات میل جنسی خود را بدست بیاورد. همچنین، با انجام عمل های دیگر می توان بی اختیاری ادرار بیمار را برطرف کرد.

پروستاتکتومی روباتیک یا لاروسکوپی:

این نوع جراحی نسبت به پروستاتکتومی رادیکال، زمان بهبودی را کوتاه تر می نماید. جراح یک دوربین را از طریق ابزارهای مخصوص از راه برش های کوچکی که در سطح شکم ایجاد می کند، به کمک این روش غده پروستات را بر می دارد. به طور کلی لاپاروسکوپی خونریزی و درد کمتر را به همراه دارد. اما عوارض جانبی جنسی و ادرار شبیه به جراحی پروستاتکتومی باز می باشد.

اریکتومی دو طرفه: به برداشتن هر دو بیضه اریکتومی دو طرفه می گویند.

برداشتن مجرای پروستات TURP:

این روش اغلب برای تسکین علائم انسداد ادرار صورت می پذیرد و برای درمان سرطان پروستات انجام نمی شود. در این روش که تحت بیهوشی کامل صورت می گیرد، جراح یک لوله باریک را با یک دستگاه بنام سیستوسکوپ داخل مجرای ادرار می کند و انسداد مجرای ادرار را بر طرف می کند.

قبل از عمل با تیم پزشکی در مورد مراقبت های بهداشتی بعد عمل و عوارض جانبی ناشی از جراحی خود صحبت کنید. به طور معمول، مردان جوان یا سالم ممکن است از پروستاتکتومی سود بیشتری ببرند و در مقایسه با مردان مسن کمتر دچار اختلال در عملکرد نعوظ و بی اختیاری ادرار دچار شوند.

پرتو درمانی

در پرتو درمانی برای درمان سرطان پروستات، با استفاده از پرتوهای اشعه ایکس سلول های سرطانی را از بین می برند. به پزشک متخصص که از پرتو درمانی برای معالجه سرطان استفاده می کند، انکلوژیست پرتو نگاری می گویند. یک برنامه شامل تعداد مشخصی از درمان ها است، به بیمارداده می شود تا طی یک دوره زمانی مشخص انجام شود.

پرتو درمانی با پرتوهای خارجی:

این روش، شایع ترین نوع درمان پرتو درمانی است. انکولوژیست پرتودرمانی از دستگاهی که خارج از بدن قرار دارد استفاده می کند تا پرتوی اشعه ایکس را روی ناحیه مبتلا به سرطان متمرکز کند. بعضی از مراکز درمان سرطان از پرتو درمانی کنفور ماسی (CRT) استفاده می کنند که در آن رایانه ها به کمک نقشه مکان دقیق و شکل سرطان را تشخیص می دهد. در CRT آسیب اشعه دربافت ها و اندام های سالم اطراف تومور کاهش می یابد.

یکی از روش های درمانی با پرتوهای خارجی که برای معالجه سرطان پروستات استفاده می شود، به این پرتو درمانی هیپراکتراسیون گفته می شود. این در شرایطی است که فرد به جای دریافت دوز های کمتر در طولانی مدت، بیشتر دوزهای بالاتر ولی بصورت روزانه دریافت می کند.

براکی تراپی یا پرتو درمانی داخلی:

در این روش رادیواکتیو به طور مستقیم به غده پروستات تابیده می شود. ممکن است در این روش برای مدت کوتاهی با دوز بالا یا مدت زمان طولانی با دوز پایین به پروستات فرد مبتلا به سرطان تابیده می شود. براکی تراپی با دوز بالا کمتر از 30 دقیقه انجام می شود که بسته به نوع سرطان ممکن است چند بار این عمل تکرار شود.

پرتو درمانی با IMRT: IMRT

نوعی پرتو درمانی با پرتوهای خارجی است که از اسکن سی تی برای ایجاد یک تصویر سه بعدی از پروستات قبل از درمان استفاده می شود. یک کامپیوتر  اطلاعاتی مانند اندازه، شکل و محل سرطان پروستات را تعیین می کند. با IMRT دوزهای بالای اشعه می تواند به طرف غده پروستات هدایت شود و خطر آسیب رساندن به اندام های اطراف را کاهش دهد.

پروتون درمانی:

پروتون درمانی که به آن پروتون پرتو درمانی گفته می شود. نوعی پرتو درمانی با پرتوهای خارجی است که از پروتون ها به جای اشعه ایکس استفاده می شود. با انرژی زیاد، پروتون ها می توانند سلول های سرطانی را از بین ببرند. البته پرتون درمانی نسبت به درمان های دیگر پر هزینه تر می باشد.

درمان های سیستمیک

در درمان سیستمیک از داروها برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. روش های متداول برای درمان های سیستمیک شامل سوزن هایی است که از طریق آن دارو را به ورید (در رگ) تزریق می کنند. انواع روش های درمانی سیستمیک مورد استفاده در سرطان شامل موارد زیر است:

تستوسترون درمانی و مهار کننده های محور آندروژن
درمان هدفمند
شیمی درمانی برای درمان سرطان پروستات
ایمونوتراپی برای درمان سرطان پروستات
داروهای اصلاح کننده استخوان

برای درمان سرطان پروستات ممکن است یک یا چند روش درمانی سیستمیک مورد استفاده قرار گیرد.

جمع بندی

سرطان پروستات یکی از سرطان های شایع برای مردان در دنیا و ایران محسوب می شود. هنگامی که این سرطان در مراحل اولیه تشخیص داده شود، قابل درمان است. تقریبا تمامی افرادی که در مراحل 1 تا 3 بیماریشان تشخیص داده می شود نسبت به افرادی که دیرتر به بیماری خود پی می برند، شانس بیشتری برای درمان موفق خود دارند. سرطان پروستات معمولا نشانه آشکاری ندارد، اما اغلب به شکل مشکلاتی در تخلیه ادرار خودش را نشان می دهد. طبق تحقیقات این بیماری در افراد زیر 40 سال به ندرت اتفاق می افتد. مردان بالای 55 سال بیشتر در معرض خطر هستند به همین دلیل چکاپ و تحت نظر دکتر بودن از کارهای واجب و ضروری می باشد که مردان باید به آن اهمیت بسزایی بدهند.

درمان سرطان استخوان باید توسط یک مرکز تخصصی با تجربه در زمینه سرطان استخوان انجام شود، جایی که تیمی از متخصصان مراقبت های بهداشتی مختلف به عنوان یک تیم چند رشته ای (MDT) از بیمار مراقبت می کنند. اعضای MDT شامل یک جراح ارتوپدی (یک جراح متخصص در جراحی استخوان و مفصل)، یک آنکولوژیست بالینی (متخصص در درمان سرطان غیر از جراحی) و یک پرستار متخصص سرطان و سایر افراد می باشد. اعضای MDT آنچه را که فکر می کنند بهترین روش درمانی برای شماست پیشنهاد می کند اما تصمیم نهایی با خود شما است.

• روش های درمان سرطان استخوان
• جراحی برای درمان سرطان استخوان
• وجود تومور در بازوها یا پاها
• پرتو درمانی برای درمان سرطان استخوان
• انواع پرتو درمانی برای درمان سرطان استخوان
• شیمی درمانی برای درمان سرطان استخوان
• درمان هدفمند برای درمان سرطان استخوان

• جراحی برای برداشتن قسمت استخوان سرطانی - غالباً امکان بازسازی یا جایگزینی استخوان برداشته شده وجود دارد، اگرچه قطع عضو گاهی اوقات لازم است
• شیمی درمانی - درمان با داروی سرطان کش
• رادیوتراپی - درمانی که از اشعه برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود
• در بعضی موارد، دارویی به نام mifamurtide نیز ممکن است توصیه شود.

هدف اصلی جراحی برداشتن همه سرطان ها است. اگر حتی چند سلول سرطانی نیز باقی بماند، می تواند رشد کرده و تومور جدیدی ایجاد کنند. برای اطمینان از اینكه این اتفاق نمی افتد، جراحان تومور را به اضافه برخی از بافت های طبیعی اطراف آن برمی دارند. به این عمل برش گسترده گفته می شود. خارج کردن برخی از بافت های طبیعی به شما اطمینان می دهد که همه سرطان برداشته می شود.

پس از جراحی، یک آسیب شناس به بافتی که برداشته شده است نگاه می کند تا ببینید حاشیه (لبه های بیرونی که به عنوان بافت طبیعی برداشته شده است) سلول های سرطانی دارد یا خیر. اگر سلول های سرطانی در لبه های بافت دیده شوند، حاشیه ها مثبت نامیده می شوند. وقتی هیچ سرطانی در لبه های بافت دیده نشود، گفته می شود که حاشیه منفی، تمیز یا واضح است. برداشتن گسترده با حاشیه های تمیز احتمال رشد مجدد سرطان در همان ابتدا را به حداقل می رساند.

هنگام استفاده از گزینه های درمانی، بحث در مورد مزایا و معایب هر یک از انواع جراحی ها مهم است. به عنوان مثال، بیشتر افراد نجات اندام را بر قطع عضو ترجیح می دهند، اما این یک عمل پیچیده تر است و می تواند عوارض بیشتری داشته باشد. هر دو عمل هنگامی که توسط جراحان متخصص انجام می شود دارای نرخ بقای یکسانی هستند. مهم نیست که چه نوع جراحی انجام شود، پس از آن توانبخشی لازم است. این می تواند سخت ترین قسمت درمان باشد. در صورت امکان، بیمار باید قبل از جراحی با یک متخصص توانبخشی ملاقات کند تا بفهمد چه چیزی در این امر دخیل است.

جراحی قطع عضو

جراحی قطع عضو برای برداشتن بخشی یا کل اندام (بازو یا پا) است. وقتی برای درمان سرطان استفاده می شود، قسمتی از اندام همراه با تومور، برخی از بافت های سالم بالای آن و همه چیز در زیر آن برداشته می شود. در گذشته قطع کامل عضو روش اصلی برای درمان سرطان های استخوان در بازوها یا پاها بود. حال، این عمل فقط در صورت نیاز و به دلیل انجام ندادن عمل جراحی نجات اندام، مورد نیاز است. به عنوان مثال، در صورتی که برداشتن گسترده ای به معنای از بین بردن اعصاب، شریان ها یا ماهیچه های اصلی باشد که اندام بدون آن ها عملکرد خوبی نشان نمی دهد، ممکن است به قطع عضو نیاز باشد.

جراحی نجات اندام

هدف از جراحی نجات اندام، برداشتن همه سرطان بدون قطعن پا یا بازو است. این نوع جراحی بسیار پیچیده است و به جراحانی با مهارت و تجربه خاص نیاز دارد. چالش جراح این است که کل تومور را حذف کند در حالی که باید تاندون ها، اعصاب و عروق اطراف باقی بمانند. این کار همیشه ممکن نیست. اگر سرطانی به این ساختارها گسترش یافته باشد، باید همراه با تومور از بین برود. این مسئله ممکن است گاهی منجر به اندامی شود که دردناک باشد یا دیگر قابل استفاده نباشد. در آن صورت قطع بهترین گزینه ممکن است باشد.

در جراحی نجات اندام، یک برداشت گسترده برای برداشتن تومور انجام می شود. از پیوند استخوان یا آندوپروتز (به معنی پروتز داخلی) برای جایگزینی استخوان از دست رفته استفاده می شود که این پروتزهای داخلی از فلز و مواد دیگر ساخته شده اند. اگر پیوند استخوان یا آندوپروتز آلوده، شل یا شکسته شود، ممکن است به جراحی بیشتری نیاز باشد. بیماران جراحی نجات اندام ممکن است طی 5 سال آینده به جراحی بیشتری احتیاج داشته باشند و در برخی موارد نیاز به قطع عضو داشته باشند.

توانبخشی پس از جراحی نجات اندام بسیار شدیدتر از عمل قطع است. حدود یک سال طول می کشد تا بیماران بعد از نجات اندام پا، دوباره راه رفتن را یاد بگیرند. اگر بیمار در برنامه توانبخشی شرکت نکند، بازو یا پای نجات یافته بی فایده می شود.

جراحی تومور در مناطق دیگر

سرطان استخوان پهن در لگن در صورت امکان با برداشتن درمان می شود. در صورت نیاز می توان از پیوند استخوان برای بازسازی استخوان های لگن استفاده کرد. برای یک تومور در استخوان فک پایین، ممکن است تمام نیمه پایین فک برداشته شود و بعداً با استخوان های دیگر قسمت های بدن جایگزین شود.

برای تومورها در مناطقی مانند ستون فقرات یا جمجمه، ممکن است با خیال راحت بتوانید یک برش گسترده ایجاد کنید. سرطان های موجود در این استخوان ها ممکن است به ترکیبی از روش های درمانی مانند کورتاژ، جراحی برودتی و پرتو درمانی نیاز داشته باشند.

جراحی کورتاژ

در کورتاژ، پزشک بدون برداشتن بخشی از استخوان، تومور را خراش می دهد. این کار باعث ایجاد سوراخ در استخوان می شود. در بعضی موارد، پس از برداشتن بیشتر تومور، جراح برای تخریب سلول های تومور باقیمانده، بافت استخوانی اطراف را درمان می کند. این کار را می توان با کرایوتراپی یا با استفاده از سیمان استخوان انجام داد.

جراحی کرایوتراپی

برای این روش درمانی، نیتروژن مایع پس از برداشتن تومور در سوراخ باقیمانده در استخوان ریخته می شود. این سرماخوردگی شدید سلولهای تومور را با انجماد از بین می برد. بعد از جراحی کرایوتراپی، سوراخ استخوان را می توان با پیوند استخوان یا با سیمان استخوان پر کرد.

جراحی سیمان استخوانی

سیمان استخوانی PMMA (پلی متیل متیاكریلات) به صورت مایع در سوراخ استخوان قرار می گیرد و با گذشت زمان سفت می شود. این ماده با سخت شدن، گرمای زیادی به بدن می دهد. گرما به از بین بردن سلول های توموری باقی مانده کمک می کند. این اتفاق اجازه می دهد تا از PMMA به تنهایی و بدون جراحی بینی برای برخی از انواع تومورهای استخوانی استفاده شود.

بیشتر اوقات، از این روش درمانی برای درمان سرطان های استخوانی استفاده می شود که غیرقابل برداشت هستند، یعنی با جراحی نمی توان آن ها را به طور کامل از بین برد. در صورت یافتن سلول های سرطانی در حاشیه بافت برداشته شده، ممکن است از پرتو درمانی نیز استفاده شود.

پرتو درمانی با شدت تعدیل شده

پرتودرمانی با شدت تعدیل شده (IMRT) نوعی پیشرفته از پرتودرمانی خارجی است. با این تکنیک، رایانه پرتوهای تابشی را با شکل تومور مطابقت می دهد و می تواند شدت پرتو ها را تنظیم کند. تابش از بسیاری جهات به تومور منتقل می شود تا میزان تابشی را که از طریق یک منطقه از بافت طبیعی عبور می کند، کاهش دهد. این امر باعث می شود ضمن افزایش دوز تابش به سرطان، آسیب ناشی از تابش به بافتهای طبیعی کاهش یابد.

تابش پرتو پروتون

تابش پرتوی پرتون شکل خاصی از تابش است که به جای اشعه ایکس منظم، از پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کند. پروتون ها ذرات دارای بار مثبت هستند که در داخل همه اتم ها یافت می شوند. آن ها صدمه کمی به بافت هایی که از آن ها عبور می کنند وارد می کنند اما در از بین بردن سلول های مقصد بسیار خوب هستند. این کار اجازه می دهد تا دوز بالایی از تابش به تومور داده شود بدون اینکه صدمه ای به بافت طبیعی اطراف آن وارد شود. پرتو درمانی با اشعه پروتون به تجهیزات کاملاً تخصصی نیاز دارد و در همه مراکز درمانی موجود نیست.

عوارض جانبی پرتو درمانی

عوارض جانبی پرتودرمانی بستگی به این دارد که چه ناحیه ای از بدن تحت درمان باشد و چه مقدار از اشعه استفاده شود. عوارض جانبی رایج عبارتند از:

• خستگی (بی حالی)
• از دست دادن اشتها
• تغییرات پوستی در ناحیه تحت درمان، از قرمزی و ریزش مو تا تاول و پوسته پوسته شدن
• کم خونی
• حالت تهوع، استفراغ و اسهال (این موارد در صورت تابش اشعه به شکم بیشتر دیده می شوند)

داروهایی که برای شیمی درمانی استفاده می شوند

داروهایی که عمدتا برای درمان سرطان استخوان استفاده می شوند عبارتند از:

• دوکسوروبیسین (Adriamycin)
• سیس پلاتین
• اتوپوزید (VP-16)
• ایفوسفامید (Ifex)
• سیکلوفسفامید (Cytoxan)
• متوترکسات
• وین کریستین (Oncovin)

در بیشتر موارد، چندین دارو (2 یا 3 مورد) با هم تجویز می شود.

عوارض جانبی شیمی درمانی

شیمی درمانی سلول های سرطانی را از بین می برد، اما به برخی سلول های طبیعی نیز آسیب می رساند. بیمار در حین درمان، از نزدیک تحت مراقبت قرار خواهد گرفت و تیم درمانی سعی می کند از عوارض جانبی جلوگیری یا تا حد امکان آن را محدود کند. عوارض جانبی شیمی درمانی بستگی به نوع داروها، دوزهای مصرفی و مدت زمان مصرف آن ها دارد.

برخی از عوارض جانبی کوتاه مدت رایج عبارتند از:

• تهوع و استفراغ
• از دست دادن اشتها
• ریزش مو
• زخم در ناحیه دهان

مهم است که به تیم مراقبت از سرطان خود در مورد هر گونه عوارض جانبی بگویید تا بتوانند درمان شوند.

برخی از عوارض جانبی به برخی از داروها مرتبط است. مثلا:

ایفوسفامید و سیکلوفسفامید می توانند به مخاط مثانه آسیب زده و باعث ادرار خونی شوند. به این حالت التهاب مثانه هموراژیک گفته می شود. با دادن دارویی به نام مسنا همراه با شیمی درمانی می توان از بروز آن جلوگیری کرد.

سیس پلاتین ممکن است باعث آسیب عصبی (به نام نوروپاتی محیطی) شود که منجر به مشکلات بی حسی، گزگز و حتی درد در دست و پا شود. آسیب کلیه (به نام نفروپاتی) نیز می تواند پس از درمان با سیس پلاتین رخ دهد. دادن مایعات زیاد قبل و بعد از تزریق دارو می تواند به جلوگیری از این امر کمک کند. سیس پلاتین گاهی اوقات می تواند مشکلاتی در شنوایی ایجاد کند (معروف به سمیت ototo). بیشتر اوقات بیماران با این مشکل متوجه می شوند که در شنیدن صداهای بلند مشکل دارند. ممکن است پزشک قبل از دادن سیس پلاتین آزمایش شنوایی (که به آن ادیوگرام می گویند) را انجام دهد.

با گذشت زمان، دوکسوروبیسین می تواند به قلب آسیب برساند. با افزایش مقدار کل داروی داده شده خطر این امر افزایش می یابد. قبل از دادن دوکسوروبیسین، پزشک ممکن است عملکرد قلب شما را آزمایش کند تا مطمئن شود که آیا تجویز این دارو به شما ایمن است.

لازم به ذکر است که بسیاری از عوارض جانبی جدی نادر هستند، اما ممکن است اتفاق بیفتند. با تیم مراقبت از سرطان خود صحبت کنید تا بدانید چه انتظاری از شیمی درمانی دارید. پزشکان و پرستاران از نزدیک مراقب عوارض جانبی آن خواهند بود. برای اکثر عوارض جانبی درمان هایی وجود دارد، اما جلوگیری از آنها مهم است. بیشتر عوارض جانبی، با گذشت زمان و پس از پایان درمان از بین می روند. دریغ نکنید و هر گونه سوال در مورد عوارض جانبی را از تیم مراقبت از سرطان خود بپرسید.

ایماتینیب (imatinib)

برخی از آکوردوماها دارای نقایص ژنی (جهش) هستند که پروتئین هایی را تولید می کنند که به سلول ها را تحریک به رشد کردن می کنند. داروی (imatinib) یک داروی درمانی هدفمند است که می تواند سیگنال های این ژن ها را مسدود کند. این باعث می شود برخی از تومورها رشد را متوقف کرده یا حتی کمی کوچک شوند. از ایماتینیب برای درمان کوردوما استفاده می شود که گسترش یافته یا پس از درمان دوباره بازگشته است. از سال هاست که از Imatinib برای درمان کوردوما استفاده می شود، اما برای درمان این نوع سرطان توسط FDA (سازمان غذا و دارو) تأیید نشده است.

این دارو قرصی است که هر روز یک بار همراه غذا مصرف می شود. عوارض جانبی شایع خفیف است و می تواند شامل اسهال، حالت تهوع، درد عضلانی و خستگی باشد. این ها به طور کلی خفیف هستند. تجمع مایعات در اطراف چشم، پا یا شکم نیز می تواند یک مشکل باشد.

دنوزوماب (Denosumab)

(Denosumab) یک آنتی بادی مونوکلونال (نسخه ساخته شده توسط پروتئین سیستم ایمنی بدن توسط انسان) است که به پروتئینی به نام لیگاند RANK متصل می شود. لیگاند RANK به طور معمول به سلول هایی به نام استئوكلاست ها دستور می دهد تا استخوان را تجزیه كنند، اما وقتی دنوزوماب به آن متصل شود، این عمل مسدود می شود. در بیماران مبتلا به تومورهای سلول غول پیکر استخوان که یا بعد از جراحی برگشته اند و یا با جراحی نمی توان آن ها را از بین برد، دونوزوماب می تواند برای مدتی به کوچک شدن تومورها کمک کند. برای درمان تومورهای سلول غول پیکر، این دارو در زیر پوست تزریق می شود. اغلب، ممکن است ماه ها طول بکشد تا تومور کوچک شود.

بیشتر عوارض جانبی خفیف است و می تواند شامل بدن درد، خستگی و حالت تهوع باشد. یک عارضه جانبی نادر اما بسیار ناراحت کننده Denosumab آسیب به استخوان فک است که به آن استئونکروز فک گفته می شود. اغلب به عنوان یک زخم باز در فک شروع می شود که بهبود نمی یابد. این می تواند منجر به از دست دادن دندان ها و یا عفونت های استخوان فک شود. پزشکان نمی دانند چرا این اتفاق می افتد. به غیر از قطع داروی دونوزوماب، بهترین روش درمانی نیز نامشخص است. رعایت بهداشت دهان و دندان با استفاده از نخ دندان، مسواک زدن، اطمینان از مناسب بودن دندان مصنوعی و انجام معاینات منظم دندانپزشکی می تواند از این امر جلوگیری کند. بیشتر پزشکان توصیه می کنند بیماران قبل از شروع مصرف این دارو، معاینه دندانپزشکی داشته باشند و هرگونه مشکل دندان یا فک درمان کنند.

اینترفرون

اینترفرون ها دقیقاً روش درمان هدفمند نیستند. آن ها خانواده ای از مواد هستند که به طور طبیعی توسط سیستم ایمنی بدن ما ساخته می شوند. اینترفرون آلفا نوعی است که می تواند برای درمان تومورهای سلول غول پیکر استخوان که پس از درمان بازگشتند یا گسترش یافته اند، استفاده شود. این دارو اغلب به صورت تزریق روزانه در زیر پوست تجویز می شود. همچنین می تواند به عضله یا رگ نیز تزریق شود.

اینترفرون می تواند عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد کند. این علائم شامل علائم مانند دردهای عضلانی، درد استخوان، تب، سردرد، خستگی، حالت تهوع و استفراغ است. بیمارانی که از این دارو استفاده می کنند ممکن است در فکر و تمرکز دچار مشکل شوند. اینترفرون همچنین می تواند تعداد سلول های خونی را کاهش دهد. این اثرات تا زمانی که دارو استفاده شود ادامه دارد و بعد از قطع دارو بهبود می یابند. هنوز هم، برخی از بیماران مقابله با این عوارض جانبی را هر روز دشوار می دانند و ممکن است بخاطر آنها نیاز به قطع درمان داشته باشند.

خبر خوب آن است که امید به زندگی برای سرطان پروستات در حال افزایش است و روش های درمانی جدید که امروزه به وجود آمده است زندگی طولانی تر و با کیفیت بهتری را برای بیمار مبتلا به سرطان پروستات رقم می زند، اما تجربه سرطان پروستات و یا هر سرطان دیگری برای هر فردی متفاوت است و به عوامل گوناگونی بستگی دارد. در ادامه مطلب میزان شیوع سرطان پروستات، طول عمر بیماران سرطان پروستات و دیگر مسائل مهم درباره سرطان پروستات، توسط مرکز درمان سرطان توضیح داده خواهد شد.

شیوع سرطان پروستات چه قدر است؟

طبق آمار در آمریکا، به غیر از سرطان پوست، سرطان پروستات شایع ترین سرطان در مردان است و همچنین سرطان پروستات دومین علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در مردان آمریکایی است.

سرطان خون امروزه تا حد زیادی رشد چشگیر آماری داشته است. این سرطان نقطه شروع اش مغز استخوان است. متاسفانه نکته غم انگیزی که در این نوع بیماری وجود دارد، این است که در کودکان ما با آمار بیشتری مواجه ایم تا بزرگسالان. در این مقاله سعی می شود که از ابتدایی ترین مفاهیم استفاده شود تا یکسری اطلاعات کلی اما مهم و ضروری در خصوص این بیماری داده شود. امید است که مطالب روشنگر خوبی برای عزیزان باشند.

ساختار خون به لحاظ سلولی به زبان ساده برای فهم بهتر

خون به طور کلی از سه بخش اصلی تشکیل شده است : سلول های قرمز رنگ خون، سلول های سفید رنگ خون، پلاکت خون. هرکدام از این سلول ها در خون مربوط به بخشی از فعالیت های خونی در بدن است. این سلول ها به میزان نیاز بدن و در حد محدودی تولید و به انجام وظایف می پردازند.

همه سلول ها در بدن روزی به وجود می آیند و روزی از بین می روند . در واقع محل ساخت سلول های خونی در مغز استخوان می باشد . سلول های اجدادی در مغز استخوان گلبول های قرمز را می سازند . عوامل اصلی خون گلبول های قرمز ، گلبول های سفید و پلاکت ها هستند . سلول های سازنده عناصر خونی در مغز استخوان بوده و دائما در حال تقسیم و بلوغ هستند . خروج از کانون رشد و تکثیر بی رویه اجدادی در مغز استخوان منجر به سرطان خون یا لوسمی می شوند.

انواع سرطان خون

سرطان خون یا لوسمی به دو نوع تقسیم می شوند :

سرطان خون حاد

سلول های سرطانی در صورتی که بی رویه تقسیم شوند و بلوغ آنها متوقف می شود تعداد سلول های نارس به قدری زیاد می شود که مغز استخوان را اشغال می کنند . در نتیجه منجر به کاهش گلبول های سفید ، گلبول های قرمز و پلاکت ها می شود .  کم خونی منجر به ضعف و بیحالی می شود . کاهش پلاکت ها منجر به خونریزی بی رویه می شود و کاهش گلبول های سفید منجر به ایجاد ضعف ایمنی، تب و عفونتها خواهد شد .

تشخیص سرطان معده در مراحل اولیه کمی دشوار است. زیرا معمولا سرطان معده در مراحل اولیه هیچ گونه علائمی ندارد، بنابراین تشخیص و درمان سرطان بسیار حائز اهمیت است. متاسفانه هنگامی که سرطان معده تشخیص داده می شود، به مراحل پیشرفته تبدیل شده است. سرطان پیشرفته معده را با آزمایش های بالینی می توان تشخیص داد. اما توجه شود که معاینات بالینی یک تشخیص قطعی برای سرطان معده به شمار نمی رود، بلکه جهت تشخیص قطعی سرطان باید آزمایش های مخصوصی انجام داد.

شایع ترین آزمایش ها برای تشخیص قطعی سرطان معده عبارتند از:

راههای تشخیص سرطان

تشخیص زودهنگام سرطان باعث می شود شانس بهبود بیشتر باشد دو مولفه مهم تشخیص زودهنگام سرطان وجود دارد: آموزش برای تشویق تشخیص زودهنگام و غربالگری .

تشخیص علائم هشدار دهنده احتمالی سرطان و انجام اقدام سریع منجر به تشخیص زودرس می شود. افزایش آگاهی از علائم احتمالی سرطان در میان پزشکان، پرستاران و دیگر ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و همچنین در میان عموم مردم می تواند تاثیر زیادی بر این بیماری داشته باشد. برخی از نشانه های اولیه سرطان عبارتند از:
• توده ها

تکثیر و رشد شتاب آلود و انتشار غیرطبیعی سلول های بدن از جمله در ناحیه استخوان سرطان نامیده می شود. در صورتی که سلول های استخوان ساز بدن ( استئوپلاسم گفته ) رشد آنها از کنترل خارج شده و بیش از حد تکثیر شوند باعث ایجاد توده ای به نام تومور استخوانی می شوند.

انواع سرطان استخوان

تومورهای استخوانی دارای دو نوع می باشد :